Polska emerytura

W UE każde państwo, w którym pracował obywatel Unii, płaci mu emeryturę tak jak swoim obywatelom.

Jeśli Polacy legalnie pracują czy pracowali w Niemczech i tam opłacali składki emerytalne, nabywają praw do emerytury oczywiście proporcjonalnie do wpłaconych składek. Obywatel państwa członkowskiego Unii Europejskiej, który pracował przez ponad rok w innym państwie członkowskim może starać się o emeryturę, według swojego wyboru, w każdym z tych państw. Instytucja każdego z nich ma obowiązek rozpatrzyć wniosek o przyznanie świadczenia emerytalnego. Natomiast warunki przyznawania tych świadczeń określają przepisy tego państwa, w którym dana osoba wnioskuje o przyznanie świadczenia.

Jeżeli będzie się Pan starał o emeryturę w Polsce i okres pracy w Polsce nie wystarczy do uzyskania emerytury (dotyczy to osób urodzonych przed 1 stycznia 1949 r.), to ZUS doliczy czas pracy wykonywanej w Niemczech.

W Polsce warunkiem uzyskania świadczenia emerytalnego (dla osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r.) jest osiągnięcie wymaganego wieku emerytalnego (65 dla mężczyzn, 60 dla kobiet). Jeżeli według przepisów prawa niemieckiego spełnione są wymagania do uzyskania niemieckiej emerytury, to jak najbardziej można się o nią starać.

W odniesieniu do osób, które posiadają okresy ubezpieczenia lub zamieszkania w dwóch lub więcej państwach członkowskich, instytucja każdego z państw, w których zostały przebyte te okresy, ustala uprawnienia do emerytury lub renty (dotyczy to okresów dłuższych niż rok). Każda z nich osobno ustala wysokość świadczenia. Po złożeniu wniosku do ZUS-u ustali on, który wariant emerytury jest bardziej korzystny. Pierwszy z nich polega na obliczeniu wysokości polskiej emerytury z uwzględnieniem wyłącznie polskich okresów ubezpieczenia (emerytura pełna - emerytura krajowa), natomiast drugi na obliczeniu wysokości polskiej emerytury z uwzględnieniem łączonych okresów ubezpieczenia przebytych w Polsce i Niemczech.

Więcej informacji na stronie ZUS>>